Historia

Nowe Kawkowo (niem. Neu Kockendorf)

Wieś została założona prawdopodobnie w latach pięćdziesiątych XIV wieku – wzniesiono tu wówczas drewniany kościół. Została jednak spalona w wyniku najazdów litewskich. Kapituła warmińska wydała nowy przywilej w 1380 roku. Zasadźca Jan Brünen zobowiązał się wówczas do założenia wsi czynszowej na 52 łanach. Najprawdopodobniej w tym samym czasie powstała we wsi karczma, którą w 1450 roku kapituła wydzierżawiła miejscowemu sołtysowi. Wieś ucierpiała podczas wojny trzynastoletniej (zostało opuszczonych 21 łanów), a także ostatniej wojny z Zakonem krzyżackim, jednak już w 1520 roku jedynie pięć łanów leżało tu odłogiem. Pod koniec XVI wieku wieś była całkowicie zagospodarowana (52 łany), pięć łanów było sołeckich, a dalszych pięć należało do kościoła. W dalszym ciągu znajdowała się tu karczma, ponadto założono również szkołę parafialną. W latach trzydziestych XVIII wieku posiadaczem karczmy w Nowym Kawkowie był burmistrz Olsztyna Antoni Dromler. We wsi było dwóch sołtysów oraz 17 chłopów czynszowych, a także czterech ogrodników. W tym samym czasie szkołę parafialną oddano pod nadzór państwowy. W 1825 roku uczęszczało do niej 101 dzieci (również z Pupek).

Na początku XIX wieku w ramach reform uwłaszczeniowych tutejsi chłopi za odszkodowaniem otrzymali uprawianą przez nich ziemię. W 1820 roku było tu 41 budynków mieszkalnych. W 1861 roku wieś obejmowała obszar około 670 ha, z czego 1/5 stanowiły lasy. Od 1900 roku we wsi działało koło Stowarzyszenia Kombatantów Wojennych (Kriegervereine), a od 1910 roku Warmiński Związek Diecezjalny Katolickich Stowarzyszeń Robotniczych (działała komórka związku). W okresie międzywojennym Nowe Kawkowo miało restaurację, kuźnię, szkołę z dwoma nauczycielami oraz ośrodek zdrowia.

encyklopedia.warmia.mazury.pl

Parafia

Kościół parafialny, prawdopodobnie pierwszy został zbudowany przed 1380 rokiem, kiedy odbyła się konsekracja przez bpa Henryka Sorboma ku czci św. Jana Ewangelisty. Później wielokrotnie przebudowywany. Późnogotyckim reliktem są dziś dolne fragmenty muru z polnych kamieni z datami 1380 i 1625. Wieża drewniana, prawdopodobnie dobudowana w 1664 roku. Gruntowy remont wieży i kościoła w XVIII, XIX i na początku XX wieku. Na sygnaturce wieńczącej szczyt wschodni chorągiewka z datą 1857, na wieży chorągiewka z datą 1870. Korpus kościoła wzniesiony z kamieni polnych łączonych z cegłą, z dachem dwuspadowym krytym dachówką. Strop drewniany, beczkowy, z malowanymi kasetonami. Gotycka kaplica chrzcielna - jej ściany zdobione późnogotycką terakotą, a okno o gotyckim kształcie. Wewnątrz kaplicy kamienna, gotycka chrzcielnica. Kruchta i zakrystia dobudowane na początku XX wieku. Wystrój wnętrza w stylu klasycyzującego baroku. Barokowy ołtarz główny został wykonany w 1866 roku przez Karola Jeroszewicza z Ornety. Umieszczono w nim obraz Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny i św. Jana w Oleju oraz figury świętych Piotra i Pawła. Ołtarz boczny lewy z XVIII wieku z klasycystycznymi obrazami św. Jana Ewangelisty i św. Walentego. Ołtarz boczny z późnobarokowym krucyfiksem. Ambona barokowa z ok. 1700 roku, chrzcielnica z XVII wieku, dziesięć obrazów apostołów z początku XIX. Reszta wyposażenia barokowa, zarówno w kościele jak i zakrystii.

  • kielich z 1648 roku
  • monstrancja z 1742 roku oraz pacyfikał i kielich z 1747 roku, wykonane przez Antoniego Kriegera z Dobrego Miasta,
  • kadzielnica z XVIII wieku, wykonana przez Jana Geese, złotnika z Olsztyna.
  • średniowieczny fresk przedstawiający walkę św. Jerzego ze smokiem

domwarminski.pl

Święty Jan Ewangelista

Święty Jan, apostoł, syn Zebedeusza rybaka, urodził się w Betsaidzie w Galilei. Był bratem Św. Jakuba zwanego "starszym". Podobnie jak jego brat i ojciec trudnił się rybołówstwem. Jan, jak wszyscy pobożni żydzi, oczekiwał nadejścia Mesjasza. Gdy więc usłyszał, że nad Jordanem pojawił się człowiek nawołujący do pokuty, którego lud uważa za obiecanego Mesjasza, udał się tam niezwłocznie. Okazało się jednak, że był to Jan Chrzciciel, przy którym jakiś czas pozostawał, słuchając jego nauki.
Pewnego dnia, kiedy w swej łodzi wraz z bratem Jakubem naprawiał sieci, przechodził tamtędy Pan Jezus i zawezwał ich, by poszli za Nim. Jan usłuchał wezwania i został Jego uczniem i apostołem.
Jego też najwięcej Jezus umiłował z powodu niezwykłej czystości serca i bezgranicznego przywiązania do swego Mistrza. Jan był powiernikiem świętych tajemnic Jezusa. On był z Piotrem i Jakubem świadkiem przemienienia Jezusa na górze Tabor. On był z Jezusem w ogrodzie Oliwnym.
W czasie ostatniej wieczerzy jego Jezus powiadomił o zdradzie Judasza. Janowi Zbawiciel na chwilę przed śmiercią na krzyżu powierzył Swoją Matkę. Jan wraz z Marią i Magdaleną był pod krzyżem w chwili konania Jezusa i to on zdjął Go z krzyża a potem brał udział w złożeniu do grobu. Jako pierwszy poznaje zmartwychwstałego Chrystusa nad jeziorem Genezaret i powiadamia o tym Piotra.
Gdy po Wniebowstąpieniu Pańskim Piotr i Jan poszli do świątyni uzdrowili w imię Jezusa chromego. Pojmano ich za to i stawiono przed wysoką radą, która aby nie robić rozgłosu, poleciła ich wypuścić przykazując im równocześnie, aby więcej nie nauczali o Jezusie. Kiedy jednak nie zaprzestali działalności ewangelizacyjnej, wtrącono ich ponownie do więzienia, ale anioł uwolnił ich w nocy. Wkrótce udali się do Samarii, gdzie powstała gmina chrześcijańska. Tam przebywali przez kilka lat głosząc Słowo Boże i chrzcząc nowo nawróconych. Potem Jan udał się w podróż ewangelizacyjną jeszcze do innych krajów, przebywał miedzy innymi też w Efezie. Jak podają niektórzy biografowie, Matka Boża podróżowała z nim wszędzie.
Na koniec należy też przypomnieć, że Jan był autorem Ewangelii i Apokalipsy, czemu świadectwo dali między innymi św. Justyn i św. Ireneusz. Czas napisania Ewangelii przypada na lata 70-98, co wskazuje na to, że wówczas św. Jan miał ok. 85 lat. Zmarł w Efezie 27 grudnia 104 roku od narodzenia Jezusa.

apostol.pl